Koty na wierzbie

Leon, kot nazwany tak przez nas w roku ubiegłym, kiedy się pojawił się w ogródku, w stanie, jakby go wyciągnięto dopiero z kubła na śmieci, zniknął gdzieś około listopada. Byliśmy niemal pewni, że już po nim. Aż tu, tak w końcu stycznia, Leon pojawił się znowu. Ale jaki! Panisko istne: futro nie obszarpane, boki nie zapadnięte, morda - całkiem sympatyczna.
Widać, że Leon znalazł zimowe przytulisko, jakąś piwnicę luksusową, może nawet ogrzewaną, i jakąś duszę litościwą, która pełną miską go częstowała. 
W każdym razie pan Leon od razu  obsikał nasz (swój?) próg i wprowadził się na ganek, domagając się, w sposób  dość bezczelny, miski tylko dla siebie. No i dostał. Pewnie. Nawet ucieszyliśmy się na widok Leona. Tylko dlaczego nie został na stałe tam, gdzie zimował?!

Leon wrócił chyba nie tylko dla miski. Zdaje się, że głównie dla kocicy Feli.
Pogoda zdziwaczała, ciepła od samego środka zimy, spowodowała, że kociska "marcują" już od dawna.
Feluszka nie będzie mieć już dzieci, ale zaloty, umizgi, pomruki, rzewne śpiewki zarówno Leona, jak i kotów z sąsiedztwa przyjmuje bez wstrętu. Nawet z zadowoleniem.
Siedzą sobie razem z Leonem na ogrodowym stole, albo na ławce. Przytulone. W milczeniu. Albo bawią się w berka. Gdzieś znikają razem. W naprawdę złą pogodę przesiadują  na stryszku komórki. Tam mają rozstawione kartonowe pudła.

Kiedyś, zanim się tu wprowadziliśmy, dom stał przez pewnien czas pusty, komórkę zamieszkiwała rodzina łasiczek - przepięknych zwierzątek, tylko nadzwyczaj płochliwych. Bardzo chcieliśmy, aby  zwierzątka zostały. Jednak były to przecież  stworzenia dzikie całkiem, więc ruch, roboty budowlane, gromada ludzi, a pewnie nawet i nasza ukochana kotka Murka, były przyczyną  opuszczenia przez nie tego miejsca.
Komórka obrośnieta była bujnie winoroślą, tak więc w okresie owocowania łasiczki prawdopodobnie i winogronami się żywiły, o czym świadczyły pozostawione przez nich ślady. Chociaż różnych szczątków było więcej, na przykład skorupki jaj ptasich czy drobne kostki, może myszy.
W pozostałych porach roku winorośl była doskonała do wspinania się po niej i do ukrywania przed niebezpieczeństwem.

Przykro, że je wypłoszyliśmy. Obawialiśmy się nawet, że mogły wyginąć, bo nie bardzo miały dokąd się przeprowadzić. W bliskości nie było więcej opuszczonych miejsc. Wszędzie ludzie i zwierzęta domowe. Ale wolimy sądzić, że jednak przetrwały. Jeszcze przez jakiś czas śmigały przez nasz ogród.

Tak więc Fela wysłuchuje sentymentalnych zwierzeń kota Leona, ktory wodzi za nią wzrokiem rozkochanym i wszędzie jej towarzyszy.
Kiedy Fela ma dosyć tej adoracji wskakuje na wierzbę rosnąca pod oknem kuchennym. Stamtąd na parapet okna, no i nierzadko jest wpuszczana do środka.

Wdrapanie się na wierzbę, skok na parapet, przejście przez kuchnię, zwłaszcza, kiedy można spodziewać się smakowitego kąska oraz wyjście drzwiami  na ganek, po to, aby za chwilę znów znaleźć się na wierzbie, to ulubiona rozrywka wszystkich naszych kotów.

Nawet kilkunastoletni Szkaradziej, już lata czujący w kościach, ubiegłego lata zaskoczył nas całkowicie. Ponieważ całe kocie towarzystwo skacze sprawnie, niczym wiewiórki, Szkaradziejek postanowił też się sprawdzić. Wleźć na drzewo, żadna sztuka, nawet dla starzyka, ale oddać taki skok? Siedział więc Szkarad bardzo długo na gałęzi, i bardzo długo się przymierzał. Nagle zdecydował się, skoczył i ... wylądował na parapecie. Udowodnił sobie, i wszystkim, że jeszcze sprawny jest i odważny.
Ale to był jeden, jedyny raz. Więcej już nie próbował, zresztą po co? Przecież statecznemu kotu łatwiej wejść do kuchni przez  drzwi niż przez okno.

A że skoki z wierzby są naprawdę trudne można łatwo zorientować się po tym, że od czasu do czasu któryś z  młodzieży z jękiem ląduje na ziemi, około 2 metrów poniżej parapetu. To boli.