Lubię krokusy

Zima odpuściła, ale w dalszym ciągu jest chłodno, najczęściej w okolicach zera. Dziś w nocy spadł śnieg, nie bacząc, że w ogrodku kwitną przebiśniegi i krokusy, moje ulubione, a zawiązki listków na gałęziach drzew lada chwila mają pęknąć.

A my już 10 dni temu wyłączyliśmy piec c. o. i ogrzewamy tylko kominkiem. Astronomiczne rachunki za ogrzewanie zmusiły nas do tego i chociaż drewno też drogie, jeszcze, odpukać, znacznie tańsze od gazu. Słyszałam też przez radio, że ceny znów podskoczą, w II półroczu nawet o 25%. Nic więc dziwnego, że naród się burzy i coraz to nowe grupy zawodowe strajkują i żądają wyższych płac. Do czego to wszystko prowadzi, nie potrafię się zorientować. I jakoś nie mam przekonania, że do czegoś dobrego.

Więc ostatnio często myślę o tym, czy można byłoby dziś jeszcze gdzieś na świecie znaleźć dobre miejsce do osiedlenia się na stałe. Miejsce stabilne politycznie, przyjazne społecznie, łagodne klimatycznie. Przecież człowiekowi wiele do szczęśliwego życia nie potrzeba, tylko ciepła, trochę jedzenia i dobrych uczuć. I już może całkiem nieźle funkcjonować.

Mimo brania pod uwagę różnych adresów, na różnych kontynentach, nie udało mi się takiego punktu na mapie świata odszukać: Afryka nie, bo głód, wojny, przewroty. Ameryka Północna nie, bo ustawiczny wyścig o więcej, i o lepiej. Ameryka Południowa nie, bo nędza i niepokoje. Azja nie, ze względu choćby na na różnice kulturowe, nie do pokonania. Europa nie, to już przerobiliśmy.

Dłużej można zastanawiać się nad Australią i Oceanią. Tak, Nowa Zelandia, to chyba byłoby to! Klimat dobry, krajobrazy fantastyczne, politycznie i gospodarczo bez zastrzeżeń. Wszystkie nacje są tam podobno jednakowo traktowane, wobec czego można założyć, że Polacy raczej nie są nielubiani. Tamtejsza polonia malutka, to może nawet obywa się bez większych niesnasek. Język? Uczyć się trzeba, i tyle.
Właściwie znalazłam tylko jeden szkopuł, mianowicie, za co tam się utrzymywać?

Ciekawe, czy polska przeciętna emerytura, po przeliczeniu na nowozelandzkie dolary, okazałaby się wystarczająca, aby przeżyć, miesiąc w miesiąc, aż do śmierci?
Wynotowałam sobie ceny z aucklandzkiego supermarketu: chleb 700 g - 2,99; masło 500 g - 4,99; jogurt 1 l - 6,29; jabłka 1 kg - 2,25; pomarańcze 1 kg - 2,91; stek z łososia 1 kg - 20,95; filety drobiowe 1 kg - 9,97; chardonney 2 l - 20,99; a ze strony NBP średni kurs 1 NZD = 1,9443 PLN.

Ale przecież nie chcemy mieszkać w mieście, zwłaszcza dużym, więc może udałoby się zbudować gdzieś na skraju maoryskiej wioski, na Wyspie Południowej, niedużą, prostą chatę. Z tak zwanych nośników energii - tylko prąd. Woda jest u nich za darmo. Konieczny byłby też kawałek ziemi, aby ta ich roślinność, która sama, bez pomocy człowieka bujnie się rozrasta, cieszyła oczy, no i żeby nasze zwierzęta miały gdzie szaleć.
Ale cóż to? Właśnie przeczytałam, że pewien angielski emeryt, który przyjechał z zamiarem osiedlenia się na Wyspie Północnej, bo tam mieszka i pracuje jego jedyny syn, będzie z kraju wydalony. Powód? Ze względu na wiek, a pan ten dobiega dziewięćdziesiątki, urzędnik państwowy założył, że niedoszły osadnik zbyt dużo kosztowałby nowozelandzki system opieki zdrowotnej!

Tak doszliśmy do punktu, w którym ostatni prawdopodobnie, rajski zakątek ziemi okazał się być przyjazny człowiekowi, pod warunkiem, że człowiek ten jest, i zawsze będzie, młody, zdrowy i bogaty.

Świat zszedł na psy. Tak twierdzą nie tylko nasze koty.
A zresztą, tam i tak nie ma krokusów.