Opowieści zasłyszane. 1.

Barbara urodziła Maryjkę w dzień swojej patronki, 4 grudnia. Franciszek był bardzo szczęśliwy. Wyczekiwał tego dziecka i bardzo chciał, aby to była dziewczynka. Dwóch synów już przecież mieli. Barbara znów ciężki poród  miała. Akuszerka przez dwa dni i dwie noce przy niej czuwała. 
Franciszek uprosił  Katarzynę, daleką swoją kuzynkę, aby w tych dniach  domem się zajęła i przy niemowlęciu pomagała.
Na dworze było bardzo zimno i wietrzno. Prószył drobny śnieg. Ale w mieszkaniu przyjemne ciepło się rozchodziło, ogień w piecach buzował, a kiedy drzwiczki  dla podrzucenia opału się otworzyło,  iskry snopem się z paleniska wysypywały.

Barbara,  słaba, z niebieskimi cieniami pod półprzymkniętymi oczami, leżała poważna i cicha. Od czasu do czasu przytulała noworodka, a to wzdychała, a to czułym słowem małą się zachwycała.
Po paru dniach okazało się, że Katarzyna nie może ich opuścić, bo Barbara w dalszym ciągu  niedomaga.  Franciszek  dużo czasu spędzał teraz w domu. Doglądał gospodarstwa, strofował chłopców, ustalał z Katarzyną sprawunki, i często zajmował się Maryjką. Jednak dłużej nie mogło tak trwać. Musiał pracować. 

Część oficyny, którą zajmowali, przeznaczona była na  warsztat tkacki, w którym Franciszek z czeladnikiem, którego do pomocy miał, wykonywali na zamówienie hurtownika  różne roboty, przeważnie były to kilimy.  Z warsztatu przez cały dzień, a nierzadko i w nocy, dobiegał stukot krosien, a w powietrzu unosiła się para i zapach octu. W kadziach  farbowano wełnę do tkania, więc Franciszek często chodził z rękami zielonymi albo i czerwonymi od barwników, bo pozbyć się tych plam kolorowych nie było łatwo. Co prawda w mieście farbiarnie były, jednak Franciszek mawial: - Nie ma to, jak człowiek sam sobie wszystko przygotuje. No, a poza tym taniej mu wypadało.  Od czasu do czasu  indywidualnego klienta miał, wtedy dodatkowy zarobek był, więc i możliwość kupienia chłopcom książki, czy zabawki albo Barbarze jakiegoś drobiazgu. Sprzedać poza hurtem jednak trudno było bo Franciszek czasu na to nie miał, poza tym  fabryczne wyroby tańsze były, choć do franciszkowych ani się umywały. Franciszek mistrzowstwo swoje pokazywał w kolorystyce jak i w doskonałym wykończeniu kilimów. Ale głównym jego atutem było wzornictwo, piękne i oryginalne. Pomysły swoje czerpał z wiejskiego rękodzielnictwa, głównie  ukraińskiego, ale nie tylko, i do swoich potrzeb je układał. Lubił najbardziej tę właśnie część swojej pracy, to wyobrażanie i planowanie, jak rzecz gotowa będzie wyglądać.  W Galicji, a w niedalekim Krakowie to już zwłaszcza, moda na rzemieślnicze wytwory w tym czasie była wielka, to i  głodu nie cierpieli.
Zbliżało się Boże Narodzenie. Święta Franciszek planował dostatnie, a niechby nawet wszystkie oszczędności pochłonęły. Chciał, aby na stole niczego nie zabrakło.  
Potrawy Katarzyna z wielkim poświęceniem przygotowywała. Ryby sprawione na smażenie i gotowanie czekały. Śledzie od dawna się marynowały. Mak parzony i ucierany w makutrach wielkich na makowce  już się nadawał.W kamionkach stały buraki na barszcz kiszone i kapusta na różne potrawy, a kilka pudeł metalowych po jakiś wiktuałach, napakowanych lukrowanymi piernikami i maślanymi ciasteczkami, pochowano przed chłopcami, żeby jeszcze przed Wigilią się do nich nie dobrali. Zwłaszcza Jasiek, ośmiolatek, łasuchem niesamowitym był.  Alik, ich pierworodny, czternaście lat właśnie kończył. Do matki podobny jak dwie krople wody, z tymi oczami przepastnymi i czupryną  jasnopopielatą, wysoki, silny, zręczny, był jej oczkiem w głowie.  Nauka nie tylko nie sprawiała mu trudności, ale wyniki bardzo dobre osiągał, uczyć się  lubił więc oboje z matką planowali wiele, aż o krakowską Alma Mater zahaczając. Dużo już ojcu w warsztacie pomagał, a że był obowiązkowy i staranny, tkackie rzemiosło szybko sobie przyswajał.

Barbara jakoś lepiej się teraz poczuła, trochę do kuchni zaglądała, a to farsz do uszek przyprawiła, a to kompot z suszu na kuchnię postawiła, a to znów interesowała się, czy obrus biały, ten  ogromny, z jej wyprawy, którą własnoręcznie wyhaftowała, należycie wykrochmalony został. Katarzyna, wytrawna gospodyni, zapracowana wielce, trochę się złościła. -Barbaro, czy ty za dziecko mnie bierzesz, czy jak? Wiem przecie, że biały na stół się należy. I zastawa w róże. 
A w rogu jadalni choinka stała, wysoka pod sufit. Ojciec z  Alikiem przywieźli ją sankami. Teraz trzeba było oprawić ją w stojak, pokaźny, żeliwny, na zielono pomalowany, i powiesić  orzechy, łańcuchy, jabłka, pierniczki, świeczki, a całość srebrnymi włosami udekorować. Na czubku choinki głowa aniołka, spomiędzy pierzastych skrzydełek wyglądająca, musiała być przypięta.
Barbara mężem i starszym synem, strojącymi  choinkę, dyrygowała. Jaśkowi nie wolno było tu zaglądać do samej Kolacji. Jaśkowi podarowana była jeszcze  wiara w Aniołka, którego z niecierpliwością wielką wyczekiwał. c.d.n.