26 maja 2016

Coś słodkiego




Biszkopt budyniowy
Tak, wiem, że cukier szkodzi, i to bardzo. Głównie na głowę. Ale czasem chętnie by się człowiek czymś słodkim podtruł ;(

I tak chodziło za mną od rana, ale w domu nic ze słodyczy nie ma, a i zrobić nie za bardzo jest z czego; tylko parę jaj i trochę masła. No mało jakby tych ingrediencji. Ale ochota duża.

Tyle tylko, że zjadłoby się, ale robić się nie chce. Jakoś nie przepadam za staniem w kuchni, więc musi być coś szybkiego i prostego.
Te jaja postanowiłam na biszkopt zużyć. A masło na budyń do niego. I rzeczywiście ‘piorunem’ poszło:

Biszkopt:

Białka z 4 jaj ubiłam na sztywną pianę, pod koniec dodając ¾ szklanki drobnego cukru. Domieszałam po jednym te 4 żółtka, dalej po ½ szklanki mąki ziemniaczanej i tortowej, 1 łyżkę oleju i 1 łyżeczkę octu.
Przelałam masę do tortownicy wyłożonej papierem do pieczenia i włożyłam do pieca na 35 minut, temperatura 180 stopni.

Budyniowy krem:

Zagotowałam ½ l mleka.
Do wrzącego wlałam zawiesinę zrobioną z:
- 2 łyżek mąki ziemniaczanej
- 2    “        “    pszennej
- 2    “     cukru
- ¾ szklanki wody mineralnej gazowanej.
Powtórnie zagotowałam, energicznie mieszając, żeby kluchy się nie zrobiły.
Odstawiłam, a kiedy trochę budyń przestygł, wmieszałam pół kostki masła i zrobił się krem.

Biszkopt się upiekł, nawet się nie wybrzuszył, więc nie trzeba było rzucać tortownicą ;). Wyłożyłam go na kratkę, żeby prędzej  przestygł, przekroiłam na dwa blaty, nasączyłam każdy syropem z ananasa, posmarowałam galaretką porzeczkową i budyniem. Wierzch  też jest  porzeczkowo-budyniowy,  a dekoracja z krążków ananasa.

Zamknęłam go na godzinę w lodówce, żeby budyń dobrze zastygł. I deserek gotowy.

Jasne, że biszkopt można było upiec z 6 jaj, ale nie miałam :(
Budyń można było ugotować z 650 ml mleka, ale miałam tylko pół butelki :(
Krem można było zrobić z 250 g masła, ale było tylko 100 g :(
Do syropu można było dolać kieliszek amaretto, ale brakło ;(

Chciałam, żeby było szybko, i żeby się nie narobić. I tak wyszło. Nawet nam smakowało. Ale nasze koty tym plują :) Wolą schabik :(

I tak się zastanawiam w Dniu Matki: Dlaczego nie przejęłam od mojej Rodzicielki, której już nie ma, cech zawsze u Niej podziwianych, na przykład talentu do języków, czy zamiłowania do gotowania, pieczenia zwłaszcza? A smak Jej potraw i wypieków pamiętać będę do końca życia. Ale powtórzyć go nie sposób :(
Chérie Maman!


2 maja 2016

Te podłe kocurzaste


Fela zagląda: już jest obiadek?


Felutka się pasie

Filipek jak najdalej od ganku

Filip wypina się (na mnie)

Bazyl: nie dam się złapać

Fela przyczajona

Filip na posterunku pod morelą - łatwo bezpiecznie na niej się schronić

Duniulka czasem lubi połazikować po dworze

Filip się napycha kiedy nikt nie widzi


  Człowiek dwoi się, troi nawet, przejmuje, dogadza, kocha,  wręcz uwielbia, a to draństwo podłe (to znaczy nasze koty) ma cię w wielkim poważaniu; szlag mnie znowu trafił, bo jak tylko deko cieplej się zrobiło, to zwierzaki pod drzwiami wejściowymi tak się napraszały, żeby je wypuścić, tak śpiewały, przymilały, wreszcie awanturowały się, że wymogły na mnie to wyjście.

Oczywiście o powrocie do domu mowy już nie było; prośby ani groźby w ogóle nie skutkowały.
Więc opiekun postawił sprawę twardo: kto do domu nie wraca, miski nie dostaje. Głodem chciał kocurzyska wziąć. A potem ‘puszyć’ się, że jego metody wychowawcze takie skuteczne są.

No, niestety. Ten sposób wcale nie zadziałał. Bestie wolą głodne siedzieć, ale na dworze, niż nażarte, ale w domu, który za więzienie, a wręcz za jakiś konzentrationslager  mają.

Więc powiedziały tylko opiekunowi - he, he! Mają po  9, 10 i 15 lat, i na dobrą sprawę zawsze robiły co chciały. No a teraz, wiosną, mimo, że wszystkie kastrowane, czują przemożną chętkę na życie, i to wyłącznie na dworze.

No to znów ja, wychodząc z założenia, że skoro i tak na dworze po tyle godzin marzną, to niech chociaż  jedzonko dobre dostają, i na ganek miski wynoszę, proszę i namawiam na obiadek i kolacyjkę. A te wredasy pod gankiem czatują, bo głodne, ale do misek się dobierają dopiero, kiedy drzwi się zamknie  i w domu zniknie. Biegnę więc na górę i przez łazienkowe okienko podglądam sytuację: jedzą, czy nie? Jasne, że wcinają. Ale jak tylko usłyszą, że schodzę, rozpierzchają się na wszystkie strony, żeby nie daj Bóg, nie dać się złapać i do domu przymusowo  wcielić.

A dopiero chore tałatajstwo było, z kocich katarów leczone. Ale co tam; nie one przecież martwią się, nie one chorych obsługują i nie one za kurację kasę płacą.

Dlatego nie cierpię darmozjadów, co to nawet domu ci nie upilnują,  i w ogóle człowiek nic z nich nie ma, bo i swoje przywiązanie (rzekome?) dawkują ci w miligramach.
 
Wielce zazdroszczę osobom, które potrafią jakiś reżim w kocim stadzie zaprowadzić. Bo w naszym domu my jesteśmy tylko na kocie usługi.  
Fuj, psubraty jedne. Właśnie: może psa sobie sprawić?!