Nie, nie było żadnych świąt. Tylko bezbrzeżny smutek. Cały dzień wigilijny przeleżałyśmy z Dunią w moim łóżku.
Ona zmieniała zaledwie kilkanaście razy pozycję, bo na więcej już siły nie miała, a ja w dłoniach grzałam jej łapki. To znaczy chciałam ogrzać, jednak się nie dawało. To był stan agonalny.
Kiedy tak z nią leżałam obiecałam sobie, że jutro nie będę płakać, szlochać, krzyczeć, tylko się upiję, na umór będę piła.
Jutro nadeszło w Boże Narodzenie, o 5. rano.
Wiedziała, że umiera. Bała się śmierci. Krzyczała wielokrotnie i rozpaczliwie, choć była tak słaba, tak mizerna, i już nawet nie szukała naszej pomocy, naszej opieki.
Dostała całunik z najlepszego egipskiego ręcznika a opiekun pochował ją pod cisem.
Położyłam różę na grobku. Miałam suche oczy. Miałam drewniane serce. Miałam otępiały umysł.
I poszłam chlać.
Kiedy po trzech dniach wytrzeźwiałam zdałam sobie sprawę, że tak strasznie chciałam aby dożyła 20 lat, tak się starałam z chorób ją wyciągać. A ona odeszła w 19 roku swojego pobytu na tym najlepszym ze światów.
W zasadzie krótko zmagała się z przygotowaniami do odejścia. Ale od jakiegoś czasu były sygnały świadczące o zmęczeniu życiem; Duniaszka, taka czyściocha, przestawała dbać o swoją higienę, w wyniku czego zaczęła obrastać dredami. Więc kupiłam jej przyrząd do strzyżenia kołtunów oraz furminator czyli specjalną, profesjonalną szczotkę do wyczesywania podszerstka i dawałyśmy radę.
Okresowo też traciła apetyt, ale była fanką dobrego jedzenia, więc obiadek ze świeżego łososia na przykład, był remedium na tę przypadłość.
Ale 20. grudnia przestała jeść, to znaczy kompletnie nie tknęła żadnego dania, żadnego pokarmu, nawet tych swoich najulubieńszych, piła tylko dużo wody. Jednak stopniowo i wody odmówiła. I to był dla mnie znak, że to już koniec się zbliża.
Po śmierci Bazyla, którego długo ratowałam wszelkimi możliwymi sposobami, solennie obiecałam sobie, że więcej nie będę ingerować w zrządzenia losu, że pozwolę drogim członkom swojej rodziny na opuszczenie tego padołu, kiedy przyjdzie ich pora. Bo po co dodawać im niepotrzebnego cierpienia, przecież ratunek w sumie jest podyktowany tylko naszym własnym egoizmem, naszą obawą przed własnym cierpieniem, tak dla nas niekomfortowym.
Na 10. urodziny Duni śpiewał Il cardellino.
Myślałam, że na swoje 20. urodziny także posłucha Vivaldiego. Nie doczekała.
Duniulka dobre miała życie. Wiedziała, że jest kochana, robiła, co chciała, jadła co lubiła, spała gdzie jej było najwygodniej, wychodziła się powłóczyć po okolicy, wprowadzając nas kilka razy w niebywałą trwogę.
Miała dwójkę dzieci i wnuka. Niestety, wszyscy odeszli przed nią.
Była królową a my, opiekunowie, jej dworem i uważała, że jej się to należy.
I słusznie Dunieczko, słusznie.
W naszej pamięci i w naszych sercach ty Duniu zostaniesz na zawsze.
