Choroba afektywna sezonowa

Wygląda na to, że  na naszych oczach strefa klimatu umiarkowanego powoli zaczyna się przekształcać z dotychczasowej, cztery pory mającej, na taką, co to tylko zimę ma, a potem to już nie wiadomo co, choć chciałoby się, aby to lato było. I  przynajmniej  od zimy nie krótsze, ciepluteńkie, kolorowe, słoneczne. Właśnie. Bo jeśli dłużej ta przepaskudna aura utrzymywać by się miała to moje obecne przygnębienie gotowe przekształcić się w depresję, nazywaną ciężką.

Nie wiem, jak inni, ale ja serdecznie dosyć mam tych śnieżyc i zimna, nękającego nas od miesięcy całych. Brakuje słońca, ciepła, dobrego nastroju. Po prostu człowiek w chorobę się pogrąża.
Kiedy się kliknie  hasło "depresja" to w Wikipedii wyczytać można masę przerażających informacji, operujących tajemniczymi, dla medyków tylko czytelnymi, terminami.
Zmusiłam się do dużej koncentracji i udało mi się w końcu, bez wizyty u psychiatry, wydedukować, że stan mój wskazuje na przypadek depresji, która pojawia się co roku w okolicach października/listopada, utrzymując się aż do pierwszych cieplejszych, dłuższych dni w marcu/kwietniu.
Przyczyny tej choroby, zwanej afektywną sezonową, dotykającej czterokrotnie więcej kobiet (i dzieci!) niż mężczyzn, nie są znane, jednak uważa się, że powodują ją zaburzenia w ośrodkowym układzie nerwowym, a te z kolei są wywoływane przez  niedostateczną ilość światła słonecznego oraz niskie temperatury.

To jak udało mi się dopasować nazwę choroby do mojego stanu? Otóż na 12 wyliczonych przez autora objawów, aż 9 mogę sobie swobodnie przypisać:

- nic mi się nie chce, nie myślę ani o dniu dzisiejszym, ani o nieodległej przyszłości, w tym na przykład o przygotowaniach do Wielkanocy, ani nawet nie obchodzą mnie kandydaci na kandydatów na prezydenta (RP), czyli: (1.) obniżona aktywność, (2.) niechęć do pracy i funkcjonowania w społeczeństwie,

- nie ruszają mnie brudne okna, sterty bielizny do prasowania, bałagan w szufladach, 'zakocone' dywany i tapicerka oraz istne klepisko na podłogach, czyli (3.) problemy z wykonywaniem   codziennych czynności,

- otoczenie mnie denerwuje, w każdej rozmowie upatruję złośliwości pod własnym adresem, czyli (4.) nadmierna drażliwość,

- teksty czytuję po dwa razy, męczy mnie nawet ulubione dotąd łazikowanie po Sieci, czyli (5.) problemy z pamięcią i koncentracją,

- nic mnie nie bawi (no, może oprócz przeczytanej wczoraj dykteryjki: Kot słyszy, że go wołasz. Odpowie ci, kiedy tylko znajdzie wolną chwilę), ani nie cieszy, czyli (6.) uczucie smutku,

- choć kompletnie nic nie robię stale jestem zmęczona i najchętniej, niedługo po wstaniu, znów zwaliłabym się do betów i 'proszę mi nie przeszkadzać', czyli (7.) uczucie przewlekłego  zmęczenia i (8.) wzmożona senność,

- strzałka na łazienkowej wadze perfidnie w prawo się wychyla (może się popsuła?), czyli (9.) zwiększenie masy ciała związane ze zwiększonym apetytem, zwłaszcza na węglowodany.
Dziwne, bo ja 'prawie nic' nie jadam.

Autor definicji choroby jeszcze przytacza lęki i myśli samobójcze (nie mam, przynajmniej na razie) oraz pisze coś o popędzie seksualnym, ale na ten temat nie będę się publicznie wypowiadać.

W ramach leczenia przewiduje się podawanie leków antydepresyjnych, seanse u psychoterapeuty oraz fototerapię. Lekom wszelkim to ja przeciwna jestem, o ile nie są absolutnie konieczne. Psychoterapię uważam za dość zajmującą i zabawną nawet, niestety, za drogo kosztuje.
Najbardziej by mi odpowiadała  profilaktyka. To znaczy spędzanie naszych zimowych miesięcy na ciepłomorskim wybrzeżu. Jakaś przez turystów nie nawiedzana, malutka, grecka wysepka?

Momentalnie się na taką myśl ożywiłam: - Kup mi jutro los Lotto, kiedy będziecie z Pieskiem po chleb do 'drewniaka' chodzili - krzyknęłam do męża, i poszłam po "Ilustrowany Atlas Świata".